Bir insan ölüm hakkında gerçekte ne bilir? Ya da belki sadece kişinin ona karşı tutumu bu bilgi için, özü anlamak için mi alınır? Ne de olsa, düşünürseniz, ölüm hakkında gerçekten hiçbir şey bilinmemektedir. Herkes bu soruların cevaplarını almak ister, çünkü hayatımda en az bir kez düşündüm.
Birçok dünya dininde ölüme karşı tutum belirsizdir. Dogmalar öznel bilgilere dayanır ve onlara inanıp inanmamak herkesin tercihidir. Bazıları için Budist pozisyonu en yakın olabilir. Neden olmasın? Ne de olsa, ölümle olan ilişki biçimlerine bakılırsa, hiç var olmadığı düşünülebilir. Reenkarnasyon bunun doğrudan kanıtıdır. Modern bilim onu tanımıyor ama aktif olarak da inkar etmiyor. Bu, kişinin hala rasyonel bir bağlantı olduğunu özgürce düşünmesini sağlar ve bir kişinin yeniden doğuşu çok gerçek bir deneyimdir.
Ortodoks Hıristiyanlar günah işlememeye, iyi işler yapmaya teşvik edilir ve "orada" onlardan hesaba çekilecek veya kesinlikle istenecektir. Basit bir deyişle, insan kabuğu hareket etmeyi, konuşmayı, kendi içine yiyecek koymayı ve daha sonra ayrışmasının ürünlerini atmayı bıraktıktan sonra hiçbir şey değişmeyecek. Biz burada yaşarken, her şey “orada” bir yerde olacak. Sadece bir değişiklikle - birisi cennet gibi bir hayata sahip olacak, diğerleri ise sonsuza kadar kederli olacak. Kimse nerede olduğunu bilmiyor ama yine de yaşamak zorunda mısın?
Küçük Afrika ülkesi Gana. Uzun zamandır orijinal tabut yapma geleneği var. İnsanın bu son dünyevi dinlenme yeri, çıkarlarını yansıtır. Böylece Küba purosu içmeyi sevenler için, onun şeklinde bir tabut yapacaklar ve bir fotoğrafçı, bir tabutun içinde, favori bir kamera şeklinde bir yolculuğa çıkacak. Cenaze, yüksek sesli müzik eşliğinde neşeli danslar eşliğinde rahat bir ortamda yapılır. Bu insanlar ne biliyor? Neden üzülmüyorlar? Çok basit, ayrılan kişiye karşı tutumları değişmedi, onlar için yaşıyor. Geleneksel olarak buna inanmıyorlar, biliyorlar.
Endonezya'daki Bali adası. Ballyish cenazeleri bütün bir parti veriyor. Onların bakış açısına göre yaşam, insanın geçici bir halidir ve ölüm ona seçim yapma fırsatı verir.
Tibetli keşişlerin komşularının havasının son nefesine karşı tutumları örneğinde, üzüntü değil, aksine neşe görülebilir. Gerçek özgürlüğün tadını çıkaracakları anın yaklaştığını açıkça anlarlar ve berrak zihinleri bundan sevinir.
Öyleyse neden ölümden söz edildiğinde inilti ve teatral bir şekilde ellerini ovuşturuyorsun? Tamamen gerçek bir eylem olarak düşünmeyi bırakmak daha iyi olmaz mıydı? Ya bu, yayıncısını sonsuz Homeros kahkahalarına mahkûm eden birinin havalı şakasıysa? Ve adamın kendisi de bu konuda ona oynuyor. İşin garibi, ancak dinlerin ortodoksisi bilim paradoksuna yol açar. “Ölüm, insan yaşam döngüsünün mantıksal sonudur” ifadesi ne kadar yüksek sesle karşılaşırsa, o kadar fazla dirençle karşılaşır ve henüz kanıtlanmamış inanılmaz paradokslara yol açar.
