Kekemelik genellikle çocuklukta nasıl ortaya çıkar? Buna hangi faktörler katkıda bulunur?
Çocukluktaki kekemeliğin nedeni olarak genellikle korkudan bahsedilir. Örneğin, bir çocuk bir köpek tarafından korkutulduğunda veya travmatik bir şey olduğunda kekemelik meydana gelir.
Ancak korku bir tetikleyici olabilir, ancak kekemeliğin ortaya çıkması ve sürmesi için yeterli bir koşul değildir. Birkaç faktör üst üste bindirilir ve toplanır, birkaç iplik örülür, bu durumun ortaya çıkmasına neden olan olumsuz duygu ve inanç düğümleri bağlanır.
Kekemeliğin genel, şematik geçmişini izleyelim.
Örneğin, bir çocuk diğer çocuklarla dikkatsizce oynar veya sakince yürür, annesinin elini tutar veya birçok çocukta olduğu gibi merakla etrafındaki dünyayı keşfeder. Ve aniden ona dünyayı tamamen farklı bir açıdan gösteren bir şey olur. Korkunç bir köpekten veya başka bir travmadan korkabilir. Çocuğun zihninde neler oluyor?
Dünyanın olağan ve güvenli resmi çöküyor. Örneğin, bu durum onu dünyanın sadece ona karşı nazik olamayacağı, dikkatsizce oynayamayacağınız ve tüm dürtülerinizi ifade edemeyeceğiniz sonucuna varmaya zorlayabilir.
Elbette bu, çocuğun çok düşündükten sonra kafasını kaşıyarak bu sonuca vardığı anlamına gelmez. Bu duygusal ve bilinçsizce, otomatik olarak gerçekleşir.
İlk iplik belirir - kişinin sadece kaygısız yaşayamayacağı, tehlikeli ve acı verici olabileceği inancı. "İyi" dünyaya olan güven kaybolur. Kendinizi bir şekilde savunmanız, sürekli gerginlik içinde olmanız gerekir, çünkü hayat güvensizdir.
Belki bundan sonra, çocuğun konuşmasında olağandışı bir şey görünebilir. Evler buna dikkat etmeye başlıyor. Belki, çocuk dikkat çekmediyse, hoşuna gidecektir. Bu ikinci iş parçacığı. Şimdi bu "kötü"de "iyi" bir şey ortaya çıktı ve bu "iyi" önemli ve şimdi onu tutmak gerekiyor.
Sonra ne olur?
Belki yoldaşları grupta ona gülerler. Ya da daha sonra okulda olacak. Bu birkaç kez tekrarlanırsa, çocuk kendisinde bir sorun olduğunu düşünecektir. Çocuk konuşmasına sürekli dikkat etmeye başlayacaktır. Bu üçüncü konu - "benimle ilgili bir sorun var" hissi, diğerlerinden daha kötüyüm.
Çocuk bazı hedeflerine ulaşmayı başaramazsa, belki de kendini ve kekemeliğini azarlayacak ve kınayacaktır, bu da yavaş yavaş zihninde birçok başarısızlığın nedeni haline gelebilir. İşte dördüncü iplik.
Durumumuz koşulludur ve yalnızca bazı deneyimlerin başkalarına aktığını, çelişkili bir korku ve olumsuz inançlar karmaşasına neden olduğunu gösterir. Ve yalnızca yetkin ebeveynler, bir çocuğa olan sevgileriyle olumsuz durumların gelişmesini önleyebilir.
