Hoşgörü, bir kişinin diğer insanların eksiklikleri ile sakin ve küçümseyici bir şekilde ilişki kurma, kendi düşüncelerinden, görüşlerinden, zevklerinden farklı olan haklarını tanıma yeteneğini karakterize eden bir kavramdır. Çok basit görünecek! Ve aynı zamanda, inanılmaz derecede zor. Sonuçta, insan doğası öyledir ki, doğru görünen “her şey”dir. Yaşlı bilge, "Gömleğin vücuduna daha yakın!" aynı şeyi söylüyor.
Neden hoşgörülü olun? Ancak hoşgörüsüzlük tüm çatışmaların ana nedenidir: sınıf arkadaşları arasındaki kavgalardan savaşlara! Örneğin, bir kişi, sizden başka birinin mutlaka düşmanınız olmadığı basit gerçeğini anlamaya ve kabul etmeye isteklidir. Her iki tarafa da uygun bir uzlaşma arayacaktır.
Hoşgörüsüz bir kişi için, kendisine benzemeyen (görünüşte, dini veya ulusal kimlikte, dünya görüşünde) eşit bir “yabancı” tanıyabileceği düşüncesi dayanılmazdır. Ya kendi bakış açısını benimsemeye ikna edilmesi (inancına geçmesi) ya da itaat etmeye zorlanması gerektiğine içtenlikle inanır. Ve tüm dünya tarihi buna şahittir. Aynı din savaşlarında ne çok kan döküldü!
Hoşgörüsüzlük, günlük yaşamda da çok zararlıdır. Örneğin, eşlerden biri diğerine açıkça baskı yapıyorsa, onu dinlemek bile istemiyorsa, kusur buluyorsa, kusurlarını, hatalarını sürekli alay ediyorsa, nasıl bir kalıcı evlilikten bahsedebiliriz? Böyle bir aile neredeyse kesinlikle dağılacaktır. Ve eğer lideri, astlarının en ufak ihmallerine, hatalarına veya insani zayıflıklarına bile tamamen hoşgörüsüzse, onlara hakaret ederse, ağır "taciz" düzenlerse, çalışma kolektifi dostça, verimli olacak mı? Doğru şeyi yaptığına tamamen içtenlikle inanabilir, ancak bu açıkça davaya fayda sağlamayacaktır!
Toplu taşımada seyahat etmek veya bir mağazada alışveriş yapmak gibi görünüşte basit olan günlük durumlarda bile hoşgörüsüzlük zarar verebilir. Elbette her biriniz yolcular veya satıcılar ve alıcılar arasında, bazen çirkin bir kabalığın eşiğinde olan kavgalara, skandallara tanık oldunuz. Ve kesinlikle önemsiz sebeplerden dolayı! Ve eğer kavgacılar diğer insanların eksikliklerine ve dikkatsizliklerine karşı daha hoşgörülü olsaydı, sinirler daha sağlam olurdu ve ruh hali bozulmadan kalırdı.
Elbette bu, Leo Tolstoy'un yaşamının sonunda vaaz ettiği kötülüğe şiddetle karşı koymama gibi diğer uca gidilmesi gerektiği anlamına gelmez. Her şey ölçülü olarak iyidir ve hoşgörünün de sınırları olmalıdır. Aksi takdirde hoşgörü ve cezasızlığa dönüşecektir. Burada, diğer tüm durumlarda olduğu gibi, bir "altın ortalama" gereklidir.
