Ailede sevgiyi yiyip bitiren şeyin hayat olduğu genel olarak kabul edilir: ev işleri, küçük çocuklar, köstebek günü ve kirli bornozlar. Aslında kadının kendine olan sevgisi ortadan kalktığında ailedeki sevgi de ortadan kalkar.
Kendini sevmeyen bir kadın soyu tükenmiş bir bakıştır, bu onun yanında can sıkıntısıdır, bu bir rutindir ve bir erkeğin ellerini indirir.
Bir kadının içinde kendine sevgi olduğunda, kendine nasıl değer vereceğini bilir ve kendine bakmak ister. Gülümsemek, flört etmek, yeni bir şeyler denemek ve kendini memnun etmek istiyor. Kendine sormaktan bıkmıyor: Şimdi ne istiyorum ve bunun için ne yapabilirim, bana bu konuda kim yardımcı olabilir? Prensip olarak, bu hayatta en azından bir şey istemeyi unutmaz.
Bir kadının içinde kendine sevgisi varsa, tüm dünyaya, çevresindeki tüm insanlara sevgisi vardır. Ve hissedebiliyorsun, seni çağırıyor, bu içsel neşeye dokunmak istiyorsun. Arka plandaki sıcaklığı ve neşesi, çözmek istediğim o gizem haline geldi: Onda bende olmayan ne var? Bunu nasıl yapıyor? Onu böyle yapan ne? Peki ya bunu ben de yapabilirsem? Ve bu, etrafındaki herkesin sezgisel olarak yöneldiği enerji haline gelir.
Bir kadın kendini beğenmişse, hiçbir kirli sabahlık sadece varlığıyla çevresinde yarattığı gerçeği değiştiremez. Ne giyerse giysin, manikür yaptırıp yaptırmadığına, her gün hangi dertlerin üstesinden geldiğine bakmadan onun yanında olmak istiyorsun.
Bir kadın içinde kendini beğenmişse, başkasının onu sevip sevmemesi umurunda olmaz. O zaten aşkla doludur ve bu aşktan yeterince vardır. Ama en çelişkili şekilde, o zaman başkaları onu sevmeye başlar. Her şeyden önce kendi kocası dahil.
Bir kadının kendine olan sevgisi, kocasının günlük hassasiyetinin ve ona özen göstermesinin garantisidir. Gülümsemesi ve neşesi, bir erkeğin bu mutluluktan memnun olması için onu daha da mutlu eden şeydir. Her gün ve her dakika.
