Ayrıcalık, hukukun yeminli düşmanı olarak kabul edilir. Bu görüş, 19. yüzyılın ünlü Avusturyalı yazarı M. Ebner-Eschenbach'a atfedilir. Bilinmeyen nedenlerden dolayı, bu ifade birçok kişi tarafından aslında kanıtlanmamış ve tam olarak çalışılmamış bir aforizma olarak algılanmaktadır.
Hukuk, medeni bir toplumun optimal işleyişi için gerekli olan ve bağlayıcı olan, genel olarak bağlayıcı yerleşik kuralları ve davranış normlarını varsayar. Bu kavram oldukça karmaşık, belirsiz ve birkaç anlamı var. Bir yandan, medeni hukuk bir bütün olarak toplum için bir miktar fayda sağlar, ancak bazı durumlarda herhangi bir bireyin haklarını sınırlayabilir. Bu kurallara uyulması devletin sıkı liderliğindedir.
Buna karşılık, ayrıcalığın biraz farklı bir tanımı vardır. Ayrıcalık, bireylerin, sınıfların veya grupların sahip olduğu bir hakkı ifade eder. Başka bir deyişle, bu herkese açık olmayan bir haktır.
Bu iki kavramın anlamı çok şey anlatır. Aslında hem hak hem de ayrıcalık, hareket özgürlüğü anlamına gelir. Aralarındaki fark, yalnızca hakkın harekete geçmeyi gerektirmesi ve ayrıcalığın, diğer insanların haklarının ihlal edilebileceği bir sonucu olarak belirli avantajlar ima etmesi gerçeğindedir. Bu nedenle ayrıcalığa hukuk düşmanı denir.
