İnsanın güçlü faaliyeti, etrafındaki dünyayı dönüştürmeyi amaçlar. Yaratıcı, yıkıcı veya tarafsız formlar alabilen yaratıcı bir ilke içerir.
Aktivite teorisi 1920'lerde ve 1930'larda Sovyet psikologları Alexei Nikolaevich Leontiev ve Sergei Leonidovich Rubinstein tarafından Lev Semenovich Vygotsky'nin kültürel-tarih okulu temelinde geliştirildi. Bilim adamı, alt ve üst zihinsel işlevler, biyolojik ve sosyal, "doğa" ve "kültür" arasında temel bir ayrım yapılması gerektiğini gördü.
Faaliyetler yoluyla, bir kişi bilinçli olarak görünür bir hedefe ulaşmak, ihtiyaçlarını ve çıkarlarını gerçekleştirmek, toplum tarafından kendisine verilen rolü yerine getirmek ister. Yani, gerçekliğin dönüşümü, bir kişinin dış çevresi ve iç dünyası tarafından belirlenir. Aktivite için bir kişinin motivasyona ihtiyacı vardır. Konunun etkinliğini karakterize eden kişi, yapısını, içeriğini, yöntemlerini ve yöntemlerini dikkate alır ve nihai sonucu düzeltir. Psikolojideki etkinlik, algılanan hedeflerle ilişkilendirilmeden, duyguların neden olduğu dürtüsel davranışlardan ayırt edilmelidir.
Psikologlar üç ana faaliyet türünü ayırt eder: iş, öğrenme ve oyun. Bireyin bir faaliyet öznesi olarak oluşumu oyunda başlar: Bu, bir kişi için mevcut olan en eski faaliyet biçimidir. Yönlendirilmiş emek sürecinde sosyal olarak önemli bir ürün yaratılır: bir mahsul, bir ev eşyası, bir sanat eseri, bir buluş, bir bilimsel keşif. Öğretmek insanı doğrudan işe hazırlar, geliştirir. Oyun zevk için bir susuzluk tarafından motive ediliyorsa, o zaman çalışmak ve çalışmak bir görev ve sorumluluk duygusudur.
Böylece, aktivite yoluyla, bir kişi potansiyelini maddi olarak somutlaştırır. Tamamen hayvan varlığının aksine, insan faaliyeti yalnızca tüketici değil, üretkendir. Buna ek olarak, hayvanların aktivitesi sadece biyolojik mekanizmalardan kaynaklanırken, bir insanınki kültürel ve tarihsel alanın etkisiyle üretilen yapay ihtiyaçlardan, daha yüksek ihtiyaçlardan kaynaklanmaktadır.
