Anne, baba, koca, arkadaşlar, üst kat komşusu, koşullar, hava durumu gibi başkaları sizden ve hislerinizden sorumlu olduğunda, başka seçeneğiniz yoktur. Başkalarının istediği gibi yaşıyorsun. Ve yaşam tercihleriniz ve arzularınız onlarınkiyle örtüştüğünde iyidir - bir komşu siz zaten uyanıkken sondaj yapmaya başlar, hava her zaman güneşlidir, dışarı çıktığınızda kocanız gereksiz hatırlatmalar olmadan fikirlerinize göre davranır. Ama eğer olmazsa?
Kızacağız, histerik olacağız, bizim yolumuz olmasını talep edeceğiz. Ve bu en iyi durum. En kötüsü, sessiz kalacağız, çünkü..
- bir şey istemek ve talep etmek ayıptır;
- başkalarını rahatsız edecek;
- bir başlangıç olamazsın;
- insanlar ne diyecek;
- iddialarım hakkında konuşursam reddedileceğim;
- İyi olmalıyım.
İnsanların neden susmayı ve duygu ve düşüncelerinde güveç yapmayı tercih ettiklerinin listesi sonsuzdur. Ve bu sessizlik boşa gitmez. Büyükbaba Freud'un dediği gibi: Maalesef bastırılmış duygular ölmez. Onlar susturuldu. Ve bir insanı içeriden etkilemeye devam ediyorlar”. Ve dolayısıyla nevrozlar.
Mesele, bir kişinin duygularının ve duygularının her zaman farkında olmaması gerçeğiyle karmaşıktır. Bazı hislerimin farkında olmayabilirim, fiziksel olarak benim için zor olacak ve havadan mı yoksa atlama basıncından mı ne anlama geldiğini anlamayacağım. Uzun zaman önce oluşturulmuş psikolojik savunma bu şekilde çalışır.
Örneğin, erken çocukluk döneminde bir çocuk, bir ebeveynden kendisine sarılmasını istedi, ancak ebeveynin durumu bozuldu ve çok sert bir şekilde reddetti. Bebek o anda ne yaşadı? Reddedilme, aşağılanma, utanç, şaşkınlık. Birkaç kez daha tekrarlanan bu olay, çocuğun ruhunu sonsuza kadar travmatize eder. Psişe çok akıllı bir şeydir. Çocuğun bu tatsız duyguları bir daha yaşamaması için, asla ilgi ve şefkat istemeyecek ve kendisini travmatize eden duygulardan mümkün olan her şekilde kaçınacaktır. Ve eğer onları deneyimlerse, farkında olması pek olası değildir.
Davanın kendisi unutulacak, hafızadan silinecek, ancak koruma zaten otomatik olarak tetiklenecek. Alt korteksinde şöyle yazıyor: Ben layık değilim, reddedileceğim, hiçbir şey istememek daha iyi, utanç çok acı verici, tatsız, tekrar yaşamak istemiyorum.
Bir seçenek olarak, insan sıcaklığının eksikliğini telafi etmek için, herkesin değerini düşürecek, onları dikkatine ya da hayalindeki kötülüğe değer vermeyecek ve temastan kaçınacaktır. Ve içeride, o çok kırgın küçük çocuk tüm hayatı boyunca ağlayacak.
İşte bu kadar. Nevroz nasıl oluşur. Nevroz her zaman içsel bir çatışmadır, önde gelen iki güdünün bilinçsiz bir çarpışmasıdır. Onların mücadelesi gerginlik yaratır, bu da psişe ve beden yoluyla büyür ve herhangi bir çıkış yolu arar, bir kişiyi sinirlendirir (panik atak, OKB, kaygı, hastalık).
Çocuğa geri dönelim. Bilinç düzeyinde, tüm insanları kötü ve kötü oldukları için reddeder. Bilinçaltında - gerçekten sevgi ve kabul istiyor, ancak bunu istemekten korkuyor. Reddedilme korkusu yine çok güçlüdür (sevilme ve kabul görme ihtiyacı insanın temel ihtiyaçlarından biridir).
Mücadele tüm hızıyla devam ediyor. Ve bu çocuk zaten 30'un üzerinde, yalnız, panik atak, VSD, OKB veya iç çatışmasından kaynaklanan başka bir "tükenme" çekiyor ve neler olduğunu hiç anlamıyor. Doktorlara gider, sakinleştirici içer, her yerde tehlike görür ve ölümden korkar.
