Carl Gustav Jung, Z. Freud'un psikanalitik okulunun bir ortağı ve analitik psikolojinin kurucusu olarak bilinir. Araştırmasında, "özne-nesne" ilişkisini oluşturma sürecinin belirli içsel tutumlardan kaynaklandığını keşfetti. Bu bağlamda, iki ana, karşıt grup tespit edilmiştir.
Doğa, bireyin canlılığını korumanın yalnızca iki yolunu bilir. İlk durumda, organizmanın oldukça yüksek bir doğurganlığı ve nispeten düşük bir savunma kapasitesi vardır. İkincisinde, nispeten düşük doğurganlığa sahip bir bireyde çeşitli kendini savunma araçları vardır. Bu biyolojik yasa bir kişiye uygulanırsa, bir grubun dış dünyadaki nesnelere ve olaylara odaklandığı, diğerinin ise enerjisinin çoğunu öznel rahatlık yaratmaya yönlendirdiği ortaya çıkıyor. Bu özelliklerin analizi, Jung'un dışa dönük ve içe dönük türleri ayırt etmesine izin verdi.
Dışa dönük psikolojik tip
Dışa dönük tutum, nesneye karşı olumlu bir tutum ile karakterize edilir. Bir kişi sürekli olarak devam eden olaylara dahil olur, onların içinde tamamen çözülür. Dışa dönük insanlar genellikle sosyaldir, neşelidir (bir olay döngüsü varsa), kolayca geçiş yaparlar. Ancak görünüşte yüksek derecede adaptasyonun bir dezavantajı var. Dış dünyanın çekiciliği iç dünyaya zararlıdır. Bu kendini tutarsızlık, konsantre olamama, dakiklik eksikliği ve içsel duyguların ve sağlığın ihmali olarak gösterebilir.
İçe dönük psikolojik tip
İçine kapanıklar dünyayı nesnel olarak soyut bir şekilde ele alırlar. Önemini azaltmaya ve iç rahatlık için koşullar yaratmaya çalışırlar. Herhangi bir dış olay, öznel olanın prizması aracılığıyla görülür ve değerlendirilir. Bunlar yalnızlığı seven, yabancılar arasında özlü olan, moda trendleri, öğretiler vb. Zengin bir iç dünyaya ve özel bir duyarlılığa sahiptirler. Ancak nesnel gerçekliği değerlendirememek onları savunmasız hale getirir.
