Herkes korkuyu bilir. Hayatındaki herkes korkuyordu. Çocuk ayrıca bir şeyden korkabilir. Yabancılardan, ölümden, arabadan vb. korku olabilir. Erken yaşta en yaygın korku, anneden ayrılma korkusudur.
Çocuk, örneğin anaokulunda olduğu için, alınmayacağı, unutulacağı konusunda endişeli hissedebilir. Yedi yaşına kadar korkular kendini koruma içgüdüsüne dayanır. 8-9 yaş arası çocuklarda korkular sosyal niteliktedir. Yalnızlık, ceza ve hatta ölüm korkusu gibi. Çocuk bir şey hakkında endişeleniyorsa, korkunun bir fobiye dönüşmemesine dikkat etmek zorunludur.
Bebek yabancılardan korkarsa, onu bir yabancıyı karşılamaya ikna etmemelisiniz veya ziyarete geldikten sonra çocukları hemen ayrı bir odada oynamaya göndermemelisiniz. Çocuk buna alışmalı, etrafına bakmalıdır. Böyle bir korkunun iyi bir şekilde önlenmesi, çocuk eğlence merkezlerini ziyaret etmektir. Zamanla bebek kalabalık ortama alışacaktır. Bebeği bağımsızlığı için övmek önemlidir.
Bir başka yaygın çocukluk korkusu karanlıktır. Çocuğun hayal gücü, herhangi bir gölgeyi canavara dönüştürür. Çocuğunuz karanlık bir odada korkuyorsa, odada bir ışık veya gece lambası bırakın. Bir çocuğun yüksek seslerden korkması durumunda, kökenleri açıklanmalıdır.
Çocuğu hiçbir şekilde korkutmayın. Her türlü babayka, canavar, polis ile gözdağı veremezsiniz. Çocukların zengin bir hayal gücü vardır, hayal güçlerinde hemen korkutucu resimler çizerler. Bundan ancak daha korkak bir yürümeye başlayan çocuk çıkabilir. Bu, hala savaşmanız gereken daha büyük korkulara yol açacaktır.
Çocuğa korkularını anlatın, korkularından utanmayın, yetişkinlere komik gelse bile çocukla dalga geçmeyin. Her zaman küçük çocuğunuza sevginizi gösterin.
